Σονατίνα

Eίvαι εξαιρετικό ότι η Αναστασία Λύρα έχει την ικανότητα να υπερβαίνει τη στειρότητα της ψυχρής φόρμας και να διεισδύει σε έναν μοναδικό χορευτικό τρόπο, όταν οι περισσότεροι χορευτές επαναλαμβάνουν μηχανικά, κινήσεις που δεν καταλαβαίνουν. Η καθαρότητα της κίνησής της διορίζει μια αίσθηση ομορφιάς που η φύση της, άμεση και διαχρονική εξασφαλίζει μια βαθιά συνέχεια άμεσης επικοινωνίας. Ανήκει σε μια σπάνια ράτσα χορευτών, ικανών να διεισδύουν στο σώμα και να το μετατρέπουν σε ένα όργανο των αισθήσεων, προσφορά στην τέχνη του Χορού.

Jerome Andrews, Αθήνα, 18 Δεκεμβρίου 1990

×

Η έκπληξη που μου προξένησε η Σονατίνα ήταν άλλης τάξης. Ξεπερνούσε τον καθαρό αισθητικό ορίζοντα της χορευτικής της τέχνης κι έθετε ζητήματα επικοινωνίας. Με μια σοφή κίνηση, διαλέγοντας το συγχορευτή της η Αναστασία Λύρα απέκλεισε το αυτονόητο της συμπληρωματικότητας. Η επιλογή μιας άλλης χορεύτριας, μιας άλλης γυναίκας, της Νατάσας Αβρά, οδήγησε το ζήτημα της επικοινωνίας, ως ετερότητας μέσα στη φαινομενική ομοιότητα, σ' ένα επίπεδο κρίσης. Ο ανταγωνισμός του φαινομενικά όμοιου ανέδειξε το πρόβλημα της διαφοράς ανάγλυφα και ριζικά, προκαλώντας όμως και την επιθυμία της εναρμόνισης. Περισσότερα.

Κώστας Σιμόπουλος, Περιοδικό Χορός

×

Μοιάζει με σονάτα αλλά η μουσική απουσιάζει. Θα μπορούσε να είναι σονέτο, αν συνοδευόταν από απαγγελία. Μια σονατίνα λοιπόν. Μια παράσταση χορού με μοναδικούς πρωταγωνιστές, δυο γυναικεία σώματα και έναν προβολέα. Η μουσική υπόκρουση αφήνει το πεδίο ελεύθερο για το χορό. Εκείνο που κυριαρχεί είναι τα συναισθήματα, οι αναπνοές, η επαφή των ποδιών με το πάτωμα, η πνοή του ανέμου, οι ήχοι του χορού. Περισσότερα.

Σάντυ Τσαντάκη, Εφημερίδα Καθημερινή, 19/5/1994

×