Κίνηση ΙΙ - Τοπία
Μια τελετή χωροπλασίας, όπου το σώμα, σε μαγικό διάλογο με τη φύση, δίνει υπόσταση υλική και σαφή σε εσώτερες, άλλοτε φευγαλέες κι άλλοτε επίμονες, εικόνες των αισθήσεων.
Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1986, στην Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης.
Στη συνέχεια, στο διάστημα από 1986 έως το 1990, παρουσιάστηκε στο Αλατζά Ιμαρέτ στη Θεσσαλονίκη, στο Θέατρο Κάβα στην Αθήνα, στο Παλιό Σαπωνοποιείο στην Ελευσίνα, στο Θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, στο Almeida theater στο Λονδίνο, στο Θέατρο EΝΑ στη Λευκωσία, στο Κάστρο Κουλέ στο Ηράκλειο, στην Καστοριά, στο Ανεμοθέατρο στη Μύκονο, στην πλατεία του Αϊ-Γιώργη στο Πάπινγκο και αλλού.
Μουσική: John Cage, Pauline Oliveros, Μια κόρη από την 'Ελυμπο, δημοτικό της Καρπάθου
Χορογραφία - εκτέλεση: Αναστασία Λύρα
Φωτισμοί: Tom Stone
SolosDuos - Κίνηση ΙΙ - Τοπία
motion2_07.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_07.jpg
motion2_10.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_10.jpg
motion2_16.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_16.jpg
motion2_16b.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_16b.jpg
motion2_17.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_17.jpg
motion2_20.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_20.jpg
motion2_21.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_21.jpg
motion2_11.jpg
https://www.anastasialyra.com/images/works/motion2/motion2_11.jpg
Φωτογραφίες: Τάκης Αναγνωστόπουλος
Η επίδειξη αριστοτεχνίας και η επίδειξη του "ειδικευμένου" σώματος του χορευτή δεν έχει πια σημασία. Οι χορευτές έρχονται τώρα και -ψάχνουν για ένα πλαίσιο εναλλακτικό που θα επιτρέπει μια περισσότερο υλική, περισσότερο συγκεκριμένη ποιότητα του φυσικού είναι στην παράσταση, ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο οι άνθρωποι επιτελούν πράξεις και κινήσεις που ζητάνε λιγότερο θεαματικά πράγματα από το σώμα, ένα πλαίσιο στο οποίο η τεχνική επιδεξιότητα δεν μπορεί να εντοπιστεί εύκολα.
Η παράσταση είναι μια τελετή χωροπλασίας, όπου το σώμα, σε μαγικό διάλογο με τη φύση, δίνει υπόσταση υλική και σαφή σε εσώτερες, άλλοτε φευγαλέες κι άλλοτε επίμονες, εικόνες των αισθήσεων. Τους δίνει σχήμα, βάρος και φωτεινότητα και τις ελευθερώνει σαν τα πουλιά για να κατοικήσουν και να ζωντανέψουν το χώρο γύρω μας. '...πρόκειται για μιαν επίκληση : να δούμε κάτι μ' έναν καινούριο τρόπο. Είναι φανερό πως κάτι άκουσε από το σώμα της και το έκανε εξωτερική κινησιογραφία. Και η επίκληση είναι ν' ακούσουμε, βλέποντας αυτό που έκανε, αυτό που άκουσε κι εκείνη: το μηχανισμό της έμπνευσής της.
Γιάννης Δ. Οικονόμου, περιοδικό Χορός, Οκτώβριος, 1987